Als experiment voeg ik aan mijn blogpost een videopodcast toe. Deze introduceert het thema en bevat fragmenten van een aantal ‘toonaangevende’ nummers. Deze videopodvast kun je overal afspelen; je hebt er geen omkijken naar. Ik ben benieuwd wat je van de combinatie podcast en blogpost vindt.

Punk ontwikkelt in Frankrijk midden jaren ’70, sterk beïnvloed door voorbeelden uit de VS en het VK. Pas na enige tijd krijgt Frans punk een eigen gezicht, aansluitend bij de Franse rock die de jaren daarvoor was ontwikkeld. Bands uit de beginjaren – met een hoog garage rock-gehalte –  waren onder andere Asphalt jungle met ‘Deconnection’, Starshooter met ‘Pin up blonde’, Strychine met ‘Utopia’, Stincky toys met ’Boozy creed’, Métal urbain met ‘Panik’  en ‘Guerilla poubelle’ met ‘Demain il pleut’.

Veel groepen uit de beginperiode hielden punk rond de jaren ’80 voor gezien, hielden op te bestaan of werden onderdeel van de ‘new wave’.  Rond de eeuwwisseling komt er een tweede golf op, met meer nadruk op hard core. Een groep als Les Wapas heeft de kloof tussen beide periodes overbrugd ook door de eigen stijl voortdurend te ontwikkelen.

Téléphone

De eerste band die binnen en buiten Frankrijk beroemd werd was Téléphone, opgericht in 1976. Voorzien was dat de vier leden van de band – Jean-Louis Aubert, Louis Bertignac, Corine Marienneau en Richard Kolinka – eenmalig samen zouden spelen tijdens een gelegenheidsconcert in het Centre Américain de Paris. De chemie was echter dusdanig dat ze na het concert besluiten samen te blijven spelen.  In de periode 1976 – 1986 heeft de groep 5 albums geproduceerd, 57 nummers gemaakt en 470 concerten gegeven, deel ook buiten Frankrijk. 

De groep produceert in eigen beheer in 1977 zijn eerste 45 toerenplaat in een oplage van 2000 met daarop onder andere het nummer ‘Hygiaphone’. Er verschijnt snel daarna een eerste album met dezelfde naam waarvan 30.000 exemplaren worden verkocht.  Van het volgende album ‘Crache ton venin’ (1979) met onder andere het nummer ‘‘La bombe humain’  worden 450.000 exemplaren verkocht. 

Het volgende album is ‘Au coeur de la nuit’ komt uit in 1980 en het daarop volgende ‘Dure limite’ met het nummer ‘Ça c’est vraiment toi’ . Dit kun je hier bekijken en beluisteren:

Platenbaas Richard Branson van het label Virgin beoogt de groep internationaal te laten doorbreken, maar dit lukt slechts ten dele. Ook in Frankrijk neemt de concurrentie toe, onder andere door de groep ‘Indochine’. In 1982 trad de groep op in het voorprogramma van de de Rolling Stones voor 80.000 toeschouwers. Het optreden was om diverse redenen (plankenkoorts en technische problemen) geen onverdeeld succes.

In 1984 is is de rek uit de groep: ruzies, moe van het vele toeren en gebrek aan inspiratie eisen hun tol. Dat is terug te horen op het nieuwe album ‘Un autro monde’ dat ze toch hebben besloten te maken. Het is melancholisch van aard en maakt volgens de nieuwe mode gebruik van synthesizers, waardoor het veel minder een rock-album is. Toch is het album een succes, met 600.000 verkochte exemplaren. Dit komt vooral door het nummer  ‘Un autre monde’, dat min of meer werd toegeëigend door de Parti socialiste. Ook ontvangt de groep verschillende prijzen vanwege het album, waaronder de ‘Prix de la musique vivante’, uitgereikt door David Gilmour (ex-Pink Floyd).  De op het album volgende wereld tournee wordt plichtmatig afgewerkt.  De leden van de groep zijn dan al sterk van elkaar vervreemd en hebben hun toevlucht gezocht tot soloprojecten. Op 21 april 1986 kondigen zij der opheffing van de band aan.

Diverse pogingen om de groep te herenigen mislukken. Uiteindelijk besluiten drie leden, dus zonder Corine Marienneau, om auteursrechtelijke redenen een nieuwe groep te vormen, genaamd ‘Les Insus ?’ Met deze groep wordt vanaf 2015 een tournee gemaakt, die in 2017 eindigt met een optreden in het Stade de France. Hierna pakken de leden van ‘les Insus’ de draad van hun solo-activiteiten weer op en is Téléphone voorgoed verleden tijd.

Les Thugs

Les Thugs is opgericht in 1983 door de broers Eric en Christophe Sourici, die al vanaf 1977 in de ban van punk waren. Later werd hun jongste broer, Pierre-Yves bassist, na roadie van de band te zijn geweest. Voorafgaand aan de oprichting van Les Thugs hadden ze al samen gespeeld in diverse andere groepen. De naam van de band verwijst naar de volgelingen van het historische broederschap van de Thuggee, volgelingen van de godin Kali.

De band wist een aantal in eigen beheer geproduceerde singles snel te verkopen, toerde in Frankrijk en andere Europese landen en kon in 1989 een tournee maken in de VS .In 1989 verscheen haar eerste album ‘Still angry, still hungry. Uit dit album luister je hier naar ‘Little Vera’s song’. 

In 1991, de tijd van de Golfoorlog, verscheen het tweede album van de groep, getiteld IABF (‘International anto-boredom front) ‘Stop the war’ en ‘I love you so’  (official video). Twee jaar later volgde het album As happy as possible (1993), het grootste comerciële succes van de groep tot dan toe met 40.000 verkochte exemplaren, waarvan 15.000 in de US. De groep trad een aantal malen op in het voorprogramma van populaire groepem, waaronder Nirvana. 

De verkoop van het  daarop volgende album ‘Strike’ (1996) bleef achter bij die van het voorafgaande en de groep wilde zich zo snel mogelijk revancheren met een nieuw album. Dat werd ’Nineteen something’ (19970 dat een meer melodisch karakter had dan de vorige albums en was ook meer gericht op Franktijk. Luister en kijk hier naar het nummer ‘Len lendements qui chantent’(official video). Na interne onenigheid en nog een album te hebben geproduceerd verliet Christophe de band. 

De andere broers richtten jaren later samen met anderen een nieuwe band op, genaamd LANE (Love and noice experiment). Deze bracht twee albums uit, die goed werden ontvangen: A shiny day’ (2019) en in hetzelfde jaar ‘Pictures of a century’. Je kunt hier luisteren vaan de titelsong van het laatste album.

Mano negra

Mano negra is het Andolusieche woord voor ‘zwart’ of illegaal werk .De groep is actief tussen 1987 en 1994 en heeft in die periode vier studioalbums geproduceerd. Leden van de groep zijn dan Santiago Casariego, Antoine Chao, Manu Chao, Alain Wampas, Thomas Darnal, Daniel Jamet , Philippe Teboul, Jo Dahan en Pierre Gauthé . Zij zijn elk lid geweest van diverse andere groepen voordat ze in Mano Negra gingen spelen. De groep hanteert een breed scala van muzikale stijlen: punk rock, folk, flamengo, ska, salsa, Frans chanson, reggae en Afrikaanse ritmes. De groep is ook bekend met het gebruik van elektronica tijdens en na optredens. 

Het eerste album van de groep Patchanka (1987) is mede dankzij het nummer ‘Mala vida’ meteen een succes. Je kunt dit nummer hier beluisteren en bekijken:

Na het uitbrengen van dit nummer begint de groep aan een tournee door Europa, Zuid-Amerika en Japan. 

Vervolgens komt het album Puta’s Fever (‘Hoerenkoorts’) (1989) uit. De titel is een ironische verwijzing naar de minachting waarmee andere groepen, waaronder ‘Les Wampas’ hen behandelden omdat ze bij Virgin Records hebben getekend. Van dit album zijn drie singles uitgebracht: ‘King Kong five’, ‘Pas assez de toi’ en ‘Sidi ‘h’ Bibi’. Het laatste nummer is in het Arabisch en werd indertijd door de media geboycot vanwege de golfoorlog.

Puta’s Fever wordt beschouwd als het beste albums van de groep, dankzij zijn mix van stijlen waaronder punk, flamengo en tex-mex. Van het album worden in Frankrijk 400.000 exemplaren verkocht. 

De groep gaat daarna op tournee in Europa en doet ook de VS aan. Hij treedt op in het voorprogramma van Iggy Pop, wat door diens tegenwerking een desillusie wordt. Tijdens deze tournee verslechterden de onderlinge verhoudingen binnen de groep.  Desondanks werd het derde album opgenomen ‘King of Bongo  (1991), dat niet goed viel bij de recensenten.  Het album bevatte meer Engelstalige nummers dan voorheen en kende meer rock en hard-core invloed. Enkele van de Engelstalige nummers zijn “Mad Man’s Dead”, “Bring the Fire” en “Out of Time Man”. Dit laatste nummer kun je hier horen en zien.

De groep gaf in volle bezetting nog een concert op het voorplein van la Défense in Parijs. Dit zou zijn laatste concert zijn.

Er had zich inmiddels een nieuw project afgetekend, Cargo 92, ter gelegenheid van het feit dat het 500 jaar geleden was dat Columbus in Zuid-Amerika was neergestreken.  De groep scheepte in Nantes in een oud vrachtschip in samen met et theatergezelschap Royal de Luxe om een door de Franse overheid gesubsidieerde boottocht naar Zuid-Amerika te maken. De vijf maanden durende tournee deed Colombia, Venezuela, de Dominicaanse Republiek, Mexico, Cuba, Ecuador, Brazilië, Uruguay en Argentinië aan. In al deze landen waren gratis optredens. 

De verhoudingen binnen de groep verslechterden verder door de onophoudelijke reeks optredens, herhaaldelijk panne  aan het schip en de confrontatie met de slechte economische situatie in de bezochte landen. Een aantal leden verliet de groep. De oude kern overwoog vervolgens twee alternatieven: voortzetting van de band, maar met meer vrijheid voor de leden om solo-activiteiten te ondernemen of ophouden te bestaan onder de naam Mano negra. Gekozen werd voor het tweede alternatief. Wel brachten de overgebleven leden van de groep nog een album uit: Casa Babylon’, waarin Latijns-Amerikaanse ritmes de overhand hebben met flarden van rock en hardcore. Luister hier naar de titelsong (opgenomen in 2008).

Manu Chao koos voor een solocarrière en bleef zich inzetten voor de bestrijding van onrecht. Zijn album Clandestino was bedoeld om groepen met verschillende achtergronden een podium te bieden, zoals Tijuana No! uit Mexico, Skank uit Brazilië en Todos Tus Muertos uit Argentinië. Luister hier onder andere naar het nummer ‘Malegria’. Het doel was om de sound van straatmuziek en barscènes uit verschillende culturen te repliceren. Het album was een groot succes in Latijns-Amerika en won uiteindelijk de prijs voor het beste wereldmuziekalbum bij de Franse ‘Victoires de la Musique-awards’ in 1999 . Wereldwijd werden er meer dan 5 miljoen exemplaren van verkocht.