Veel kijkers en luisteraars naar mijn posts in ‘ Expeditie muziek’ vragen waarom ik geen podcasts maak en plaats of naast blogposts. Ik ben met videopodcasts aan het experimenteren en hieronder tref je een daarvan aan.

De rock ‘n’ roll hype in de jaren ’50 laat Frankrijk niet ongemoeid en Franse artiesten beperken zich in het begin tot vertalingen van Engelstalige nummers. Later zijn ook de Beatles zijn ook een bron van inspiratie, vandaar dat ook van Yéyé rock wordt gesproken. De teksten zijn vrolijk en eenvoudig en gericht op een zeer jong publiek. 

In deze vorige aflevering van deze blog kwamen prominente vertegenwoordigers van klassieke Franse rock aan de orde: Les chaussettes noires, Christophe, Les Chats sauvages en vooral hun zanger Dick Rivers, nadat hij in 1964 op de solotoer ging. 

De meest invloedrijke vertegenwoordiger van deze stijl is Johnny Halliday. Deze aflevering van deze blog is geheel aan Johnny Hallyday gewijd. 

Meer dan Dick Rivers is Johnny Hallyday (1943 – 2017) degene die gedurende zijn carrière vorm heeft gegeven aan de Franse rock. Bij Dick Rivers treedt Angelsaksische invloed sterker op de voorgrond. Niettemin werd Johnny Hallyday in de beginjaren van zijn carrière de Franse Elvis genoemd. Hij maakte toen furore met de Franstalige versie van ‘Let’s twist again’. (‘Viens danser le twist’). Luister en kijk er hier naar:

Tijdens zijn hele carrière is hij een cultureel icoon gebleven. Kenmerkend voor zijn omvangrijke collectie van 79 albums, waarvan 51 studioalbums, is de wijze waarop hij rock en chansons combineert, life vaak in groots opgezette shows. Het aantal verkochte platen liep op tot 110 miljoen, hoofdzakelijk in het Franssprekende deel van de wereld. Hij heeft rond de 3500 concerten gegeven, waarop zo’n 30 miljoen bezoekers zijn afgekomen.

Tot zijn meest beluisterde nummers behoren ‘Pour moi la vie va commencer’, ‘Que je t’aime’, ‘Alluniner la feu’, ‘Gabrielle’ en ‘L’envie’. In 2007 – vele albums later – bracht hij het blues-geïnspireerde album ‘Le coeur d’un homme’ uit. Hierop zingt hij onder andere met blues musicus Taj Mahal  ‘T’aimer si mal’. In 2014 – drie jaar voor zijn dood, vormt hij samen met Eddy Mitchell en Jaques Dutronc , met wie hij al in zijn tienerjaren had gezongen, het trio ‘Vieilles Canailles’. 

Johnny heeft het artiestenleven op jeugdige leeftijd leren kennen. Zijn eerste contract met uitgeverij Vogue bepaalt dat hij 5% van de omzet van zijn albums mag behouden. Vanwege het succes van zijn EP ‘Souvenirs, Souvenirs’ treedt hij op in het voorprogramma van gevestigde artiesten zoals Sacha Distel. Het jonge deel van het publiek is dolenthousiast en het oudere deel jouwt hem uit. Dat gaat nog wel even door maar zijn populariteit neemt snel toe. Zo verschijnt zijn eerste LP, Nous les gars, nous les filles. De concurrentie wordt ook groter onder andere door Eddy Michell en zijn Chaussettes noires.  Hij wil de concurrentie weerstaan met een betere en omvangrijkere begeleidingsband. Maar zijn management bijt hem toe: “Tu fermes ta gueule et tu chantes” (Jij houdt je mond en zingt), waarop hij antwoordt: “Je ne vois pas comment je peut chanter en fermant ma gueule”(Ik zie niet in hoe ik kan zingen terwijl ik mijn mond moet houden”). Daarop keert hij allen de rug toe en tekent hij een contract bij Philips. Hij is dan net 18 jaar. 

Vervolgens treedt hij een aantal weken op in het Olympia theater in Parijs; het palladium in Londen volgt. Hij wisselt op advies van Charles Aznavour rocknummers af met rustiger nummers zoals ‘Retient la nuit”. 

Zijn kwaliteiten worden vanaf die tijd ook steeds meer door de oudere generatie erkent. Een gratis concert ter gelegenheid van de eerste verjaardag van het tijdschrift ‘Salut les copains’, waarin behalve Johnny Hallyday onder andere ook Sylvie Vartan en de ‘Chats sauvages’ optreden trekt 200.000 in plaats van de verwachte 30.000 bezoekers. Het concert verloopt rustig maar elders in de stad breken rellen uit tussen rivaliserende bendes. In 1964 vervult hij zijn dienstplicht. Hij maakt voor het leger verschillende propagandafilms en in ruil daarvoor mag hij blijven optreden, zij het in zijn militaire tenue. In deze periode komt ook een van zijn meest succesvolle albums uit, Le Pénitencier, dat de Franse versie van ‘House of the rising sun’ bevat. 

De daarop volgende periode is minder succesvol; de vele concerten putten hem uit, een scheiding met Sylvie Vartan, waarmee hij nog maar kort tevoren is getrouwd hangt in de lucht en hij doet een poging tot zelfdoding.  De enige troost is dat zijn nieuwste album ‘Noir cést noir’ een groot succes is. Hij neemt enkele weken om uit te rusten en te herstellen en komt terug met een weergaloos optreden in de Parijse Olympia. Zijn muziek weerspiegelt een breed scala van invloeden. Niet meer alleen rock ‘n’ roll, maar ook rhythm & blues, soul, pop en psychedelische rock, duidelijk beïnvloed door de stijl van de Beatles in hun laatste jaren als groep. In een optreden voor 100.000 toeschouwers in het Palais des Sports zingt hij voor het eerst het nummer ‘Que je t’aime’. Luister en kijk er hier naar:

Door zijn samenwerking met tekstschrijver Philippe Labro worden zijn platen steeds feller en meer polemisch en hij krijgt het onder andere aan de stok met het Vaticaan omdat hij Jezus vergeleek met een hippie. Later zorgt de samenwerking met Michel Mallory er echter voor dat Johhny’s zang minder agressief en meer melodieus wordt. Dit leidt tot de plaat ‘La musique que jáime’ (1973), die een van zijn klassiekers zal worden. Niettemin, de tomeloze energie die hij uitstraalt in zijn meer dan 200 optredens per jaar brengen hem verschillende malen aan de rand van een instorting. Hierbij spelen ook zijn schulden als gevolg van te ambitieuze projecten en zijn in de jaren opgebouwde belastingschuld een rol.

Johnny wijkt gedurende enige tijd uit naar de VS, maar al vlug vestigt hij zich weer in Frankrijk, waar bij successen boekt met de hits ‘requiem pour un fou’, ‘Derrière l’amour’ en ‘het rocknummer ‘Gabrielle’. Hier een collage van verschillende uitvoeringen van dit nummer.

Zijn volgende project is ‘Hamlet’ (1977), een rock opera, gebaseerd op het werk van Shakespeare. De muziek is gecomponeerd door Pierre Groscolas, geïnspireerd door progressieve rock. Het dubbelalbum slaat niet aan en de idee om het werk uit te voeren wordt verlaten. Met zijn platen blijft hij succes boeken, zoals met het nummer ‘Elle m’oublie’ op het album ‘Sollitudes à deux’ dat een van de grootste hits van het decennium is. Nu nog een aantal jaren van intensieve samenwerking en gezamenlijke optredens gaan Johnny en Sylvie dan toch uit elkaar.

Met het album En pièces détachées (1981) keert Hallyday terug in de wereld van de hard rock. In ‘Lady divine’ roept hij zijn publiek op geen drugs gebruiken. In de daaropvolgende periode zal geen van de acht nieuwe albums het publiek opnieuw in vervoering brengen. Het album ‘Entre violence te violon’ (1983) is keerpunt van een artistieke heropleving, die zijn hoogtepunt bereikt in ‘Rock ‘n’ roll attitude’ en ‘Droit de métier’. Het meeste succes boekt hij met het rocknummer ‘Mon p’tit loup (ca va faire mal). Hier te zien in een gefilmde setting, uitmondend in een concertoptreden.

In de navolgende jaren geeft hij twee spectaculaire shows. In de eerste plaats 45 uitvoeringen van Fantasm hallyday (van 14 september – 11 november 1983 in het Palais des Sports te Parijs) voor 250.000 toehoorders. In de periode 25 oktober – 2 februari 1984 treedt hij drie maanden avond in avond op in de Zénith de Paris. Beide shows markeren de in muzikaal opzicht meest innovatieve periode in Hallyday’s leven, mede ook dankzij producer Pierre Billion. Het nieuwe album Gang (1986) met nummers als ‘J’oublierai ton nom’, ‘Je te promets’ en ‘Laura’ illustreren dit. In 1994 verschijnt zijn 34^ste album en de platenverkoop overschrijdt de 100 miljoen. Voorzien van een nieuw uiterlijk, korte karen, snor en baardje treedt hij op in Las Vegas en in het Parijse Zénith, als opmaat voor drie concerten in het Stade de France, waarvan het eerste wegens stromende regel wordt uitgesteld en het tweede ondanks de regen doorgaat.

Van het album Sang pour sang (1999) worden twee miljoen exemplaren verkocht, meer dan enig voorafgaand album. Hij viert zijn 40-jarig artiestenjubileum het een gratis concept nabij de Eiffeloren, waarop meer dan een miljoen mensen afkomt. Zijn carrière bereikt in deze jaren zijn hoogtepunt, zowel qua publieke belangstelling, aantal bezoekers van concerten en platenverkoop. Met de laatste cd die hij voor Philips maakt (2005) keert hij terug naar zijn rock-verleden en voor het eerst in 15 jaar bevat deze plaats een aantal door hemzelf gecomponeerde nummers. Zijn ‘Tour 1966’ voert hem vanaf 2009 langs de 111 stadiums en theaterzalen waarin hij tot dusver is opgetreden. Deze reeks wordt onderbroken door een operatie aan de dikke darm, waar een tumor wordt verwijderd, Meer operaties volgen en de ‘Tour 1966’ wordt afgeblazen. In de jaren 2010 -2015 neemt Johnny Hallyday verschillende films op en geeft hij wereldwijd een reeks concerten. In 2015 brengt hij zijn 50^ste studioalbum uit, dat vooral stil staat bijeen aantal actuele drama’s, zoals de burgeroorlog in Syrië (Valise ou cercueil), clandestiene immigratie (Voyeur clandistine), islamitisch terrorisme (Avant de frapper). Bekijk en beluister het eerstgenoemde nummer hier

Tijdens de jaren die volgen wordt Johnny diverse malen voor verschillende ziekten behandeld, waaronder kanker, wat voor de buitenwereld verborgen blijft.  De hack van de computer van zijn dochter in 2017 brengt een ongeneeslijke longkanker aan het licht.

Tijdens deze periode treedt hij met zijn trio ‘Vieilles canailles’ nog 17 maal op. Je kunt via deze link een van deze concerten bekijken.

Zijn verslechterende gezondheid weerhoudt Hallyday er niet van om nog tien nummers op te nemen. Onder andere samen met Eddy Mitchell het nummer ‘Cést un rocker’ dat verschijnt op het album ‘La même tribute’. Dit is de laatste opname die tijdens zijn leven zal uitkomen. Johnny overlijdt op 5 december 2017 op 74-jarige leeftijd aan longkanker. 500.000 mensen brengen hem een laatste hulde.

Op 19 oktober 2018 verschijnt postuum zijn 51^ste studioalbum ‘Mon pays cést l’amour’, waarvan miljoenen exemplaren worden verkocht. Hierna volgen nog diverse andere albums met oude nummers en concerten.